donderdag 19 december 2013

Platenzaakstickers #128


Attalos Records
Amstelveenseweg 27 (eind Overtoom)
Tel.: (020) 833843
1054 MC  Amsterdam
American English Import

Op voorzijde hoes, Boys Town Gang, 7", Can't Take My Eyes Off You, Rams Horn RAMSH 1090 (Nederland, 1982)

Eindelijk weer eens een echte platenzaak, die zich puur op de geluidsdragers concentreerde. Zoals de lekker forse sticker al aangeeft was deze winkel gespecialiseerd in import uit het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten. Net als sticker 19 van De Jong in Amsterdam is hier een nadere geografische aanduiding aan het adres toegevoegd. Nu zijn zowel de Jan Evertsenstraat als de Amstelveenseweg redelijk lange straten, dus kan het handig zijn te voren te weten op welke hoogte je tot de aanschuif van vinyl over kunt gaan, om onnodige tijdverspilling met zoeken te voorkomen. Die tijd kun je natuurlijk beter in de platenzaak besteden aan het uitpluizen van de aldaar aanwezige singles en LP's. De winkel aan de Amstelveenseweg is inmiddels verdwenen maar Attalos is nog steeds actief op internet en biedt zowel via Gemm als Discogs vinyl en cd's te koop aan.

TOEVOEGING 12 APRIL 2016


Attalos
Import Records
Amsterdam
Amstelveenseweg 27
Tel. 020-833843
Arnhem
Walstraat 50
Tel. 085-510222
Always the first. Always the best.

Op voorzijde hoes, Various Artists, LP, The Woman in Red - Selections from the Original Motion Picture Soundtrack, Motown ZL 72285 (Europa, 1984)

Alfons Roebroek stuurde deze opvolger van de eerste sticker van Attalos. De toevoeging 'eind Overtoom' is verdwenen en er is een filiaal in Arnhem bij gekomen. Bovendien is Attalos overgestapt van een rechthoekige naar een ronde sticker. Daarbij dringt de vergelijking met een labelsticker zich wel erg op, te meer omdat de o van Records is uitgespaard in de sticker. Dit komt perfect overeen met het gaatje in het label en de lp waar die mee op de pickup gecentreerd wordt.

In mijn 'to-do'-archief bleek nog een blauwe variant te zitten die Hans Dinkelberg me toestuurde.


Op hoes, Rockers Revenge featuring Donnie Calvin, 12", Walking On Sunshine, London Records (Verenigd Koninkrijk, 1982).

Ook hier het labelgaatje precies bij de o.

zondag 15 december 2013

Platenzaakstickers #127


G.P. van Daalen
Sedert 1900
Korte Hoogstraat 16
Vlaardingen
Tel. 010-345006

Op achterzijde hoes, Ohio Players, 7", Fire, Mercury 6167 058 (Nederland, 1974)

De familie Van Daalen was kennelijk bijzonder actief in de radio- en muziekhandel in Rotterdam en omgeving. Eerder waren al twee stickers van de Fa. J.M. van Daalen (61 en 118), die actief was in Rotterdam en Schiedam. Aangezien G.P. van Daalen al sedert 1900 actief was, ligt het voor de hand dat het hier een voorvader van J.M. betreft. Wellicht dat die onder die naam is blijven bestaan in Vlaardingen terwijl de andere vestiging onder J.M. doorgingen.
Op een blog van de Historische Vereniging Schiedam is terug te vinden dat de Rotterdamsche Radio- en muziekhandel G.P. van Daalen zich in juni 1940 aan de Rotterdamsedijk 252 vestigde. Dat wijst er op dat G.P. zich vanuit Rotterdam over de randgemeenten heeft verspreid. Eerst Schiedam en later Vlaardingen. Ook deze Van Daalen kan worden toegevoegd aan het rijtje radiowinkels die ook vinyl in het assortiment voerden.

TOEGEVOEGD 10 MAART 2016





G.P. van Daalen & Zn.
Gevestigd sinds 1900
Speciaalhuis voor:
Gramofoon, Muziekinstrumenten, Televisie, Radio, Geluidsinstallaties
Goudsesingel 101
Telef. 26620 Rotterdam
Rotterdamsedijk 252
Telef. 68807 Schiedam

Op hoes, Jussi Björling, 12" Shellac, La Boheme/Aida, His Master's Voice D.B. 3049 (Verenigd Koninkrijk, 193?)

Met deze inzending van Hans Dinkelberg lijkt het raadsel rond de stickers 61, 118 en deze post opgelost. Dat er een verband was, was al duidelijk, maar hoe het zat nog niet. Deze vroege sticker van de firma laat zien dat het bedrijf begonnen is in Rotterdam en van daaruit aanvankelijk naar Schiedam uitbreidde. Ook is er sprake van een zoon. Dat zou dan de J.M. zijn die de winkel in Rotterdam in Crooswijk begon en zich toe ging leggen op grammofoonplaten.
Pa begon met een winkel die zowel instrumenten als apparatuur verkocht en trok zich waarschijnlijk aan het eind van zijn loopbaan terug in het filiaal in Vlaardingen. Helemaal opgehelderd is het mysterie nog niet. Het is ondenkbaar dat de oprichter dezelfde is als de eigenaar van de winkel in Vlaardingen in 1974. Wellicht nam G.P. de winkel van zijn vader ergens in de jaren dertig over, dan zou hij in 1974 nog actief kunnen zijn. Er kan ook sprake zijn van twee zonen waarbij een van de twee de initialen van pa behield. Wordt vervolgd.....


TOEVOEGING 19 JANUARI 2022

 

Roger Pluijm uit Schiedam mailde me onderstaande tekst. Hij werkte tijdens zijn middelbareschooltijd (1972-1975) bij Vroom & Dreesman en Radio Modern in Vlaardingen, van 1977 t/m 1980 bij Dankers grammofoonplaten aan de Coolsingel in Rotterdam en van 1980 t/m 2020 op de muziekafdeling bij de Bijenkorf in Amsterdam en Rotterdam.

Bij Van Daalen in Schiedam aan de Rotterdamsedijk werkte vanaf ongeveer 1965 een keurige en aimabele jongeman, een soort Herman Stok, om te zien. Daar kocht ik een single van Tom Jones, met op de a-kant Delilah en op de b-kant The Green, Green Grass Of Home. In de winkel stond op een hoog wandrek de Soundtrack van The Sound Of Music, die ik van mijn ouders niet kreeg. Ik kocht wel beide singles van de LP, natuurlijk met die onverwijderbare Van Daalen-sticker. Kort daarop heb ik de LP alsnog bij Hakkert in Schiedam gekocht. Vanaf 1980 werkte ik bij De Bijenkorf Amsterdam op de afdeling grammofoonplaten. Hoofdverkoper in die tijd was Jan Bijker; collega’s onder andere Hans Hoevenberg en Cor Meyl. 

Bij Van Daalen stond in 1967 ook de eerste Philips kleurentelevisie in de etalage. In de regio Schiedam/Vlaardingen, vind je nogal eens 78-toerenplaten, met hoezen van G.P. van Daalen & Zn., eerst met het adres Hoogstraat 106A, later de Korte Hoogstraat in Vlaardingen. Ik ken vooral de platenstickers met kartels, van een plakbandrol. Hakkert in Schiedam had prijsstickers, die met betonlijm waren bevestigd die er na 60 jaar nog niet afvallen. Ook stempelde Hakkert vaak de binnenhoes. Rijken & De Lange in Rotterdam had chique ovale goud-zwarte stickertjes, die plakten ze keurig, passend boven de tulpenkroon van het DGG-etiket. Dat werd in de jaren zeventig gedaan door ‘oude’ Corrie, die met een prachtig handschrift de bonnen schreef, en Cobi Gerritse.  


dinsdag 10 december 2013

Platenzaakstickers #126


Muziekpaleis
Wim Berkers
Harmoniestraat 1
Deurne
Tel. 04930-12543

Op voorzijde hoes De La Soul, LP, 3 Feet High and Rising, BCM Records BCM 38195 (Duitsland, 1989)

Een toepasselijke combinatie van nering en locatie. Zou Wim Berkers lang hebben moeten wachten tot het pand aan de Harmoniestraat vrijkwam? Feit is in ieder geval dat Wim zijn Muziekpaleis begon in de winkel waar voorheen de sigarenzaak van zijn vader was gevestigd, Stationsstraat 87. Zo is te lezen op de Deurnewiki van de lokale heemkundekring. Uit het verhaal is op te maken dat de winkel gespecialiseerd was in instrumenten. Daarnaast werden waarschijnlijk ook bladmuziek en, getuige de sticker, ook vinyl in het assortiment gevoerd. Ook had Wim Berkers een muziekuitgeverij op hetzelfde adres. Samen met Jan Geerts was hij bovendien eigenaar van BeGe Studio aan Stationsstraat 21, waar ze de fine fleur uit de lokale muziekscene op de band vastlegden. Een geduchte concurrent van streekgenoot Johnny Hoes! Zij kaapten De Vrolijke Jantjes uit Liersel, bekend van de hit De Meid is er vandoor met Meneer Pastoor, voor zijn neus weg. Hetzelfde geldt voor Mieke Horst en Hans und Heide.
De opnamestudio lijkt ook de reden dat de winkel naar een ander adres is verplaatst. Je moet de zaken tenslotte een beetje gescheiden houden. Inmiddels is de naam veranderd in Muziek Berkers en de locatie in Kruisstraat 20. De winkel is gespecialiseerd in gitaren en bijbehorende attributen.

Deze sticker werd mede mogelijk gemaakt door Frans Zeem die hem naar mij doorstuurde.

zaterdag 7 december 2013

LP top 10 1983 in Platenblad


December lijstjesmaand begint al jaren met de top 10 van 30 jaar geleden die René van Kaam de lezers van Platenblad vraagt in te sturen. Dit jaar stuurden 80 mensen een lijstje in. Over het algemeen mannen van boven de 50, een groep waar ik inmiddels ook zelf bij hoor. Bij de 80 inzendingen was er één van een vrouwelijke lezer. De eindlijst en de afzonderlijke lijstjes zijn allemaal na te lezen in nr. 200 van Platenblad, verkrijgbaar bij de lokale platenboer of goed gesorteerde tijdschriftenwinkel.
 
 


 
1. T.C. Matic: Choco
2.  Lou Reed: Legendary Hearts
3.  Dio: Holy Diver
4. The Waterboys: The Waterboys
5. Scientists: Blood Red River
6. Sapho: Barbarie
7. The Nomads: Where the Wolfbane Blooms
8. The Cramps: Smell of Female
9. Clock DVA: Advantage
10. Jo Lemaire: Concorde

Al met al een mager jaar, 1983. Enkele uitschieters daargelaten, viel het niet mee om de lijst van 10 compleet te krijgen. Veel platen die ik toen stuk draaide, kan ik nu niet meer aanhoren, zoals die van Tears for Fears, China Crisis en U2. Precies 70 staan er uit 1983 in de kast, iets meer dan uit 1982. Uit de lijstjes van vorig jaar haalde ik nog wel The Dream Syndicate: The Days of Wine and Roses in huis. Onvoorstelbaar hoe ik die meer dan 30 jaar over het hoofd heb kunnen zien. Ik ben benieuwd welke platen ik in 1983 gemist heb.

Choco is de kroon op het werk van Arno Hintjes en kornuiten. De derde op rij van T.C. Matic die bij mij op de eerste plaats prijkt, maar Choco is toch het meesterwerk dat er al twee jaar aan zat te komen. Eindelijk is de gitaar van Jean Marie Aerts perfect in de mix verwerkt. Arno brabbelt inmiddels herkenbaar in zijn combinatie van Frans, Engels en Vlaams de teksten en Julia Loko zweept Arno nog eens extra op met haar achtergrondzang en –geluiden. Het hakt er direct heerlijk in met If You Wanna Dance, Dance, If You Don’t, Don’t. Andere prijsnummers zijn Arrividerci Solo (waar de schurende gitaren moeiteloos samengaan met het (synthesizer)klokkenspel van Serge Feys), Living on My Instinct (‘Parle à mon cul, ma tête est malade’, ‘seks voor un ontbijt, encore en encore’) en Putain Putain, dat live nog steeds massaal wordt meegezongen (‘K em un kleintje … maar ‘k schiet vèèèrre!).

Lou Reed borduurt met Legendary Hearts voort op het geluid van The Blue Mask en beschrijft het gelukkige huislijke leven met zijn Sylvia. Al is het niet altijd pais en vree als je de teksten moet geloven. Zoals in Bottoming out: ‘But if I hadn’t left, I would’ve stuck you dead. So I took a ride instead.’ Met The Last Shot voegt Reed’s weer een meesterwerk over verslaving aan zijn al mooie lijstje toe. Die zijn zeker niet aan Clock DVA-voorman Adi Newton voorbijgegaan die de dreigende ondertoon van The Velvet Underground van een modern geluid voorziet. Toentertijd een revelatie, die wel wat heeft ingeboet, maar nog steeds beklijft.

De strot van Ronnie James Dio genoot al ruime bekendheid dankzij The Butterfly Ball van Roger Glover, voordat collega Blackmore hem inlijfde bij Rainbow. Holy Diver is Dio’s eerste solo album en bewijst eens te meer wat een gigantische stem er in hem huist. De riffs knallen je om de oren en Ronnie James schudt andere hardrockgegadigden als Van Halen of Thin Lizzy genadeloos van zich af.

The Waterboys dienden zich aan met de single A Girl called Johnny (geïnspireerd door A Boy named Sue???). Hun eerste langspeler bleek vol te staan met dergelijke sfeervolle nummers. De lp werd voorafgegaan door een Mini LP, een formaat dat in 1983 door meer artiesten werd gebruikt. De Scientists, The Nomads en The Cramps deden het en haalden daarmee mijn top 10. Aan de ene kant wellicht oneerlijke concurrentie voor de artiesten die ‘echte’ lp’s uitbrachten, maar in deze drie gevallen de perfecte drager. Ze gaan alle drie naar dezelfde bron maar geven daar ieder een eigen invulling aan. Als The Birthday Party haar twee ep’s (Mutiny en The Bad Seed) samengevoegd hadden (wat ze onlangs deden) dan hadden ze er ook nog tussen gestaan, maar 4 nummers is toch net iets te weinig om in het lijstje te komen.

Arno gaf al een Frans tintje aan mijn lijstje, dat wordt uitgebreid met Sapho en Jo Lemaire. Ook Sapho haalde vorig jaar al mijn top 10 met een mini LP. Met Barbarie bewijst ze dat ze ook een hele langspeler weet te boeien. Zoals bij Arno het Frans moeiteloos gecombineerd wordt met Engels en Vlaams, zo vermengt Sapho het Arabisch en het Frans. Jo Lemaire heeft ze duidelijker gescheiden: kant 1 is in het Engels, kant 2 in het Frans. Alhoewel typische jaren 80-muziek steekt het nog steeds boven de grauwe middelmaat uit. En om het rondje compleet te maken draagt Jean Marie Aerts hier ook nog aan bij door op een aantal nummers de gitaarpartij voor zijn rekening te nemen, zij het iets ondergeschikter dan bij T.C. Matic. Zoals Arno zou zeggen: ‘The more you know about, the more you play with it! Ratatatatata Ratatata!’

maandag 2 december 2013

Platenzaakstickers #125


Muziek Grammofoonplaten
Jelle Buising
Sint Jacobsstraat 21
Leeuwarden
Tel. 33956

Op achterzijde hoes Jörg Demus, Piano und das Schubert-Quartett / Amadeus-Quartett, LP, Franz Schubert Forellen-Quintett / Quartettsatz C-Moll Op. Posh., Deutsche Grammophon Gesellschaft Stereo 135 062 (Duitsland, 1965?)

Een derde sticker van een LP van Peter Kingma. Hij leverde eerder al stickers 93 en 94 van Van den Akker in Leeuwarden en Jazz In in Amsterdam. Buising past in de reeks instrumentenwinkels die ook vinyl in het assortiment hadden. Over de winkel is op internet niets te vinden. Jelle Buising levert echter de nodige informatie op. Zijn naam duikt op als mede-oprichter van de eerste onafhankelijk Big Band in Leeuwarden in november 1973. Trompettist Buising vertrok in 1990 bij de Big Band, die tot die tijd direct met hem geassocieerd werd en in de volksmond ook de Big Band Jelle Buising werd genoemd. Over de winkel wordt in de stukken over de Big Band niet gerept.
Op internet is ook een condoleancepagina voor Jelle Jacobus Buising te vinden. Hij overleed op 10 september 2013 in Leeuwarden, alwaar hij op 10 juni 1939 geboren werd. Getuige de overlijdensberichten was Buising ook actief als lid en voorzitter van de Probus Club Festina Lente in  Leeuwarden. Hoogstwaarschijnlijk betreft het hier een en dezelfde Jelle Buising, een stuwende kracht in het Leeuwardse muziekleven.

zondag 1 december 2013

Platenzaakstickers #124



Radio Vaartjes
Over de Kelders 8 - Voorstreek 3
Leeuwarden

Op label, The Philharmonia Orchestra, 12" (shellac), The Caprriccio Italien Op. 45, Columbia L.X. 8737 (Nederland, 195?)

Een prachtige sticker, ingezonden door Hans Dinkelberg via zijn Plaatzaken twitteraccount. Zoals duidelijk te zien is, is het niet een rechthoekig plakkertje, maar is er een uitstulping voor de Radio-vermelding. Aan de onderkant zijn sporen van een scheuractie te zien. Zouden de stickers met de onderkant aan elkaar vast op een rol hebben gezeten?
Ook platenzaaksticker 100 was van Vaartjes. Zo te zien is deze sticker ouder, dus wellicht moet het jaar van uitgave van de plaat waar bovenstaande sticker op zit nog wat verder in de tijd teruggeplaatst worden. De winkel in het krantenartikel bij de eerste sticker is duidelijk dezelfde als die van de Hengelsportwinkel die tot voor kort op Voorstreek 66 zat. Toch is op de huidige sticker sprake van twee locaties en komt Voorstreek 66 niet bij de adressen voor. Is er dan wellicht toch sprake van een verhuizing waarbij de originele locatie is verlaten en uitgebreid is met een filiaal aan Over de Kelders? Of zat op Voorstreek 66 de audio- en witgoedwinkel en op de andere twee adressen het vinyl? Wie het weet mag het zeggen.

donderdag 28 november 2013

Platenzaakstickers #123


Decor
Modes & Grammofoonplaten
Hattem Dalfsen

Op hoes Nick Cave & the Bad Seeds, EP, Straight To You, Mute P12 Mute 140 (Promo) (Verenigd Koninkrijk, 1992)

Wederom eentje uit de platenkast van Jeroen van de Beek. Een combinatie die nog niet eerder aan bod kwam in dit blog: mode en muziek. Mijn eerste echte platenzaak, De Waterput in Bergen op Zoom, combineerde ook kleding met grammofoonplaten. Als de eigenaar daar al het woordje mode voor durfde te gebruiken, had daar ook het woord alternatief voor gemoeten. De eigenaar van Decor gaat zelfs een stapje verder en gebruikt het in het meervoud, een allemansvriend of gewoon van alle markten thuis?
Meer over De Waterput en het assortiment aldaar is te lezen in mijn blog over de platenzaken die mijn leven veranderden. Opvallend is dat waar De Waterput nog steeds bestaat, maar zich nu volledig op muziek richt, Decor de andere kant op is gegaan. Althans als Decor Clothing in Hattem een voortzetting is van Decor.
Wat vooral aan de sticker opvalt, is dat hoewel die dateert uit 1992 of later er geen sprake is van cd's, terwijl dat in die tijd toch de meest voor de hand liggende geluidsdragers waren. Een zware tijd voor de ware vinylliefhebber, die gelukkig achter de rug is! En dus schijnbaar aan de inwoners van Hattem en Dalfsen voorbij is gegaan en dat allemaal dankzij Decor.

woensdag 20 november 2013

Platenzaakstickers #122


Foto-fono Van Leeuwen
Europaplein
Beverwijk
Tel. 34832

Op voorzijde hoes, Tom Jones, LP, I Who Have Nothing, Decca SKL 5072 (Verenigd Koninkrijk, 1970)

De tweede platenzaaksticker uit Beverwijk, na sticker 10 van Molenaar. Al wijst nader onderzoek uit dat er in Beverwijk geen Europaplein is, wel in Heemskerk dat in het noorden aan Beverwijk grenst. Welke logica achter dit dwaalspoor zit is mij helaas niet geheel duidelijk.
De combinatie van foto- en fonoartikelen is vormgegeven in de sticker, waar zowel in foto als in foto een aan het onderwerp gerelateerd beeld is verwerkt. De foto annex platenzaak is een bekend verschijnsel in dit blog. Boudisque begon ooit onder een fotozaak en ook de keten Capilux en Foto Disco Van den Boogaart in Den Haag combineerden fotografie met geluidsdragers.

Aan de hoes van de LP viel me nog wat anders op. Op de achterkant, rechts bovenin, is een ronde uitsparing met daarnaast Red-Mono LK 5072 en Blue-Stereo SKL 5072. Ik ben in het bezit van de stereoversie aangezien de uitsparing blauw is.

 
 
Het blauw is afkomstig van de binnenhoes. Hoe je hem ook in de buitenhoes moffelt, altijd kleurt het vlakje blauw. Daar is over nagedacht.
 
 
En mocht je nog twijfelen of kleurenblind zijn, dan staat het in koeienletters op de binnenhoes: STEREO! Een ingenieus systeem, waardoor Decca met één buitenhoes, zowel de stereo- als de monoversie op de markt kon brengen. Wel opletten dat er geen plaat in zit, als het gaatje er in gemaakt wordt!

zondag 17 november 2013

Dino Valenti: ‘The Underground Dylan’

 
 
Wie Dino Valenti al kent, legt waarschijnlijk direct de link naar Quicksilver Messenger Service, de band die samen met The Grateful Dead en Jefferson Airplane een van de vertegenwoordigers van de San Francisco scene in de jaren 60 is. Valenti was betrokken bij de oprichting maar trad pas op de vierde LP Just for Love tot de groep toe en voerde direct de boventoon. De LP wordt over het algemeen gezien als overgeproduceerd en valt bij de Quicksilver fans van het eerste uur in ongenade vanwege het nasale stemgeluid van Valenti en de zoetsappigheid van zijn nummers. Valenti maakte echter in 1968 ook een solo-LP, Dino Valente, die in geen enkel opzicht op het Quicksilverwerk lijkt. De LP was lange tijd bijna onvindbaar en dus onbetaalbaar. Tompkins Square bracht dit jaar een heruitgave op vinyl op de markt, zodat dit pareltje weer verkrijgbaar is. Een mooie gelegenheid om Valenti’s muzikale carrière en zijn solo LP onder de loep te nemen.
 
Circus is coming to town
 
Valenti werd op 7 oktober 1937 geboren als Chester William ‘Chet’ Powers. Zijn ouders waren rondreizende circusartiesten en Chet leerde al op jonge leeftijd van zijn vader ukelele spelen. Als kind doet hij al mee bij de Hootchy Cootch (een stripshow) van zijn ouders als kaartverkoper. Later heeft hij zijn eigen handeltje aan de rand van het circusterrein. Echt aangetrokken tot een circusbestaan voelt hij zich echter niet. De rondreizende artiesten die zich af en toe bij het ‘carnival’ aansluiten, vindt hij bijzonder interessant. Als zijn vader overlijdt, besluit de dan 17-jarige Chester het circusleven achter zich te laten en meldt zich aan bij de US Air Force. De eigenzinnige Powers houdt het daar echter niet lang vol, vooral het aanpassen aan de autoriteit van meerderen druist tegen zijn aard in. Binnen een jaar staat hij dan ook alweer op straat. Als reden wordt gegeven dat ‘Chester Powers is able of doing everything he sets his mind to, however, he thinks that the whole United States Air Force should conform to his way of thinking.’ Veel mensen die later met hem samengewerkt hebben, zal deze beschrijving herkenbaar voorkomen.
 
New York City here I come
 
Chet gaat terug naar zijn moeder en broer en zus, maar zal daar niet lang blijven. Volgens zijn broer, stelt moeder Powers Chet voor de keuze tussen een kappersopleiding of een gitaar, waarbij hij voor het laatste kiest. Hij trekt naar New York, voorziet onderweg via optredens in zijn onderhoud en neemt en route de naam Dino Valenti aan. Het is dan de tweede helft van de jaren 50. Met zijn zelfgeschreven nummers trekt hij langs de koffiehuizen, waar hij in de begintijd het podium deelt met Lenny Bruce, Jack Kerouac, Allen Ginsburg en Bill Cosby. Hij komt in contact met ene Bobby Zimmerman en maakt al snel naam als een virtuoos op de 12-snarige gitaar. Hij vormt korte tijd een duo met Fred Neil en vindt aansluiting bij de Greenwich Village folkscene. Daar leert hij soortgelijke artiesten als Karen Dalton en Richie Havens kennen en krijgt de bijnaam ‘underground Dylan’ omdat hij als een van de weinigen geen platencontract heeft. Na een paar jaar heeft hij het optreden in de koffiehuizen wel gezien en lift Kerouac-style naar de westkust.
 
Dino Valenti in New York
 
 
Go West Young Man
 
In 1963 arriveert hij in Los Angeles waar hij met optredens probeert voet aan de grond te krijgen. In deze tijd schrijft hij het hippie-anthem Get Together, dat al snel door het Kingston Trio tot een hit wordt gemaakt en later ook opgenomen wordt door onder andere We Five,  The Dave Clark Five, H.P. Lovecraft, Jefferson Airplane en Youngbloods. Ook claimt hij in die tijd, onterecht zoals later zal blijken, het copyright op Hey Joe. De stad bevalt hem echter maar matig en hij trekt in 1964 verder naar San Francisco, waar de sfeer beter bij hem past. Hij neemt voor Elektra een single op, Birdses, maar dat levert hem vooralsnog niet meer op dan bekendheid binnen kleine kring. Daartoe behoort onder andere David Crosby, die hem aanvankelijk bij de Byrds probeert te krijgen. Een van de vele geruchten die de ronde doen is dat zij zich vernoemd hebben naar het nummer van Valenti. Dino heeft echter zo z’n eigen plannen en gaat niet op het aanbod in. Crosby is danig onder de indruk van de muzikale kwaliteiten van Valenti en ook op andere vlakken kunnen de twee het goed met elkaar vinden. Ze liggen beiden goed in de markt bij de dames en hebben een meer dan gemiddelde interesse in geestverruimende middelen.
Niet lang na zijn aankomst in San Francisco weet Tom Donahue hem te strikken voor zijn Autumn Records. Valenti neemt voor het label een LP op die echter nooit wordt uitgebracht. Als hij daarna John Cippolina en Jim Murray leert kennen, ontstaat al snel het idee om als groep verder te gaan onder de naam Quicksilver Messenger Service. Dino loopt over van de plannen, maar voor de groep heeft kunnen repeteren, wordt hij opgepakt voor drugsbezit en verdwijnt voor onbepaalde tijd achter de tralies. Cippolina en Murray komen kort daarna David Freiberg (ook een bekende van Crosby) tegen, die zijn gevangenisstraf er net op heeft zitten, en samen met Casey Sonoban op drums en Skip Spence op gitaar gaat Quicksilver Messenger Service verder.
 
Going solo
 
 
Ook over de gevangenisstraf van Valenti zijn verschillende verhalen in omloop. Er wordt beweerd dat hij voorafgaand aan het proces, tijdens een proefverlof, weer wordt gepakt met wat joints in zijn bezit en vervolgens voor langere tijd wordt veroordeeld. In deze versie verkoopt hij de rechten op Get Together aan de manager van The Kingston Trio, om met de opbrengsten een advocaat te kunnen betalen die hem eerder uit het gevang weet te krijgen. Een andere versie is dat hij tot 11 maanden wordt veroordeeld en de rechten op Get Together al in Los Angeles heeft verkocht. In beide versies staat Valenti in 1967 weer als vrij man op straat en loopt al snel tegen de leden van Quicksilver aan. Hij treedt af en toe met de band op, maar heeft zijn zinnen op een solocarrière gezet. Wel levert hij voor het gelijknamige debuutalbum van Quicksilver Messenger Service een nummer, Dino’s Song. De naam en de verhalen over de muzikale kwaliteiten van Valenti gonzen inmiddels rond in San Francisco en Epic wil hem graag contracteren, maar Valenti wil dit alleen op zijn eigen voorwaarden doen. Uiteindelijk is het Clive Davis die hem voor het label weet te strikken en de eisen van Valenti inwilligt. Vrij snel daarna beginnen de opnames voor Valenti’s solo LP onder leiding van Jack Nitzsche. Valenti neemt de nummers solo in de studio op en Nitzsche voorziet ze achteraf van uitgebreide arrangementen, zoals hij dat gewend is. Als de opnames klaar zijn en Valenti de eindmix hoort, is het toch niet wat hij in zijn hoofd had en weigert akkoord te gaan met het uitbrengen. De plaat moet opnieuw opgenomen worden en vanzelfsprekend met een andere producer. Een van de geruchten is dat hij Clive Davis, na beluistering van de Nitzsche-opnames, midden in de nacht opbelt, om hem de huid vol te schelden en de plaat terug te trekken. Om de opnames in goede banen te leiden, wordt Bob Johnston aangetrokken, die al de nodige ervaring met notoire lastpakken als Bob Dylan en Johnny Cash had. Het eindresultaat is de enige LP die Valenti onder zijn eigen naam maakt.
 
Valenti in de studio met Bob Johnston
 
De tien nummers die gelijkmatig over beide plaatkanten zijn verdeeld zijn voor het merendeel solonummers van Valenti, die zichzelf op zijn 12-snarige gitaar begeleidt. De LP ademt de typische sfeer van het eind van de jaren 60. De teksten gaan over de liefde en sprookjesachtige taferelen met eenhoorns. Valenti verplaatst zich daarbij regelmatig in zijn vrouwelijke aanbidders en hoe die tegen hem aankijken. Dat hij niet bepaald een minderwaardigheidscomplex heeft, blijkt wel uit de tekst in het openingsnummer Something New: ‘You tell me your guy doesn’t turn you on anymore. Here’s a tower straight and tall. Something to run to when you fall. You don’t  have to cry babe.’  Ook een titel als Children of the Sun past uitstekend in de tijdgeest en doet bij vlagen denken aan For What it’s Worth van The Buffalo Springfield als Valenti zingt ‘You better stop, take a look around’. Het laatste nummer op kant 1, Me and My Uncle is het enige dat niet door Valenti zelf is geschreven maar door John Philips van The Mamas and Papas. Het zal later een vast onderdeel op het live-repertoire van Grateful Dead worden en staat ook op de gelijknamige dubbel live LP uit 1971. Door de variatie in stijlen op Dino Valente van jazzy via folk naar pop, gaat de plaat geen moment vervelen. Ondanks die variatie in stijlen vormen de tien nummers een duidelijke eenheid, wat waarschijnlijk op het conto van Bob Johnston kan worden geschreven. Alles klinkt even prachtig. Dino’s stem is sfeervol in de echo gedrenkt en ook zijn 12-snarige gitaar is van de nodige spacy effecten voorzien. De plaat sluit geheel in stijl af met het psychedelische Test (een verwijzing naar de acid tests die toen in San Francisco werden georganiseerd?).
 
Trouble Man
 
Als je de plaat beluistert krijg je al snel het idee dat het leven met Dino Valenti in het middelpunt het paradijs op aarde moet zijn geweest. Achter de schrijver van lieftallige hippiesongs als Get Together en Children of the Sun schuilt echter ook een dwingeland, die volledig aan de eerder geciteerde beschrijving uit het Air Force rapport voldoet. Het verhaal over zijn telefoontje naar Clive Davis is daar een goed voorbeeld van. Richie Unterberger besteedt er in het hoofdstuk over Valenti in zijn boek Urban Spacemen and Wayfaring Strangers uitgebreid aandacht aan. Zo zijn er diverse sessieartiesten, waaronder bassiste Carol Kay, die de studio verlieten zonder een noot gespeeld te hebben, alleen omdat zij de luimen van Valenti niet verdroegen of op het verkeerde moment de verkeerde opmerking maakten. Er wordt dan ook veelvuldig verwezen naar zijn telefoontje met Clive Davis als de oorzaak voor het floppen van de LP. Toen de plaat uiteindelijk klaar was, was hij nauwelijks verkrijgbaar. Clive Davis zou Bob Johnston alleen ingehuurd hebben om de plaat af te krijgen. Zo voldeed Epic aan de contractuele verplichtingen jegens Valenti, waarna hij zo snel mogelijk de laan uit gestuurd werd. Ook de foutieve naamsvermelding op de plaat, Valente in plaats van Valenti, valt binnen deze samenzweringstheorie. Feit blijft dat de plaat tot de cd-release in 1998 nauwelijks te vinden was. Met de heruitgave op Tompkins Square is de oorspronkelijke mono versie weer op vinyl verkrijgbaar.
 
Playing in the Band
 
Uiteindelijk levert het soloproject Valenti niets op en is hij weer terug bij af. In 1969 staat hij weer bij een optreden van Quicksilver Messenger Service op het podium. Maar lang zal de hereniging niet duren. Onrustig als Valenti is, begint hij samen met Quicksilver gitarist Gary Duncan een nieuw avontuur. Samen vertrekken ze naar New York om daar een nieuwe band, Outlaws, te beginnen. Hij verhaal begint een herhaling te worden als ook dit uiteindelijk op niets uitloopt en Duncan en Valenti zich tijdens een concert van Quicksilver in New York weer op het podium bij hun oud-collegae vervoegen. Ditmaal blijft het niet bij een keer. Zowel Duncan als Valenti treden weer tot de gelederen van de Messenger Service toe en reizen met de band naar Valenti’s favoriete oord, Hawai, om daar een nieuwe LP op te nemen. Het resultaat, Just for Love, is op een nummer na, geheel met songs van Valenti gevuld. De meeste schreef hij onder het pseudonym Jesse Oris Farrow. De grootheidswaanzin is zo ongeveer van de credits op de binnenkant van de uitklaphoes af te lezen. Valenti is ‘world’s most magical brat, alias The Hammer’, Duncan is ‘world’s most funky Saint’ en Freiberg is ‘world’s most cuddly devil’. Valenti staat niet voor niets bovenaan in het lijstje. Uit alles blijkt dat hij met zijn komst ook het leiderschap van de band heeft opgeëist en dat is aan het eindresultaat goed te horen. De plaat bevat nog wel een hitje in Valenti’s Fresh Air, een glad geproduceerd countryrock nummer. Ook de volgende LP, What about me, bevat voornamelijk materiaal van Valenti. Een deel van de nummers is afkomstig van de sessies voor Just for Love. Het titelnummer wordt weer een bescheiden hit, maar het spannende en dynamische van de eerste drie platen is er af. Quicksilver maakt nog drie platen en er verschijnt nog een verzamelaar, maar dan houdt het in 1975 definitief op.
 
Valenti op de binnenhoes van Just for Love
 
 
Lost Recordings
 
Valenti verdwijnt, zoals meer iconen uit de sixties scene in San Francisco, in de obscuriteit. Hij keert zelfs weer terug naar het circusbestaan, maar heeft zijn gitaar altijd binnen handbereik. Hij treedt nog wel regelmatig op en neemt ook nog songs op, maar er zal niets meer van hem verschijnen. In 1986 ondergaat hij een hersenoperatie en op 16 november 1994 komt hij vrij plotseling te overlijden. Dino’s zoon Joli beheert zijn vaders nalatenschap en vertolkt af en toe zijn nummers. Het is bij zo’n optreden dat er iemand uit het publiek op hem afstapt en vertelt een tape te hebben met oude opnames van zijn vader. Niet lang daarna duikt er nog een tape op. Vanwege veelvuldige verhuizingen en een reizend bestaan sloeg Valenti veel spullen her en der in San Francisco in kluisjes en opslagplaatsen. Zelf wist hij op een gegeven moment niet meer waar wat was opgeslagen en zo raakten onder andere tapes met opnames zoek. Op basis van de twee gevonden tapes stelde zijn zoon de verzamelaar Get Together: the Lost Recordings samen die materiaal uit de periode 1964-1970 bevat. Het materiaal dateert van zijn begintijd in San Francisco tot de officiële toetreding tot Quicksilver Messenger Service. Het is niet allemaal even sterk, maar er zitten ook een paar absolute prachtnummers tussen. Voor liefhebbers van zijn solo LP een must.
 
 
 
Leesvoer
 
Ben Fong Torres: ‘Dino Valente’. In: Rolling Stone, February 1, 1969.
Richie Unterberger: Urban Cowboys and Wayfaring Strangers: Overlooked Innovators and Eccentric Visionaries of ’60s Rock. Backbeat Books, 2000.
 
Luistervoer
 
Dino Valente: Dino Valente. Tompkins Square, 2013 (TSQ 2929)
Dino Valenti: Get Together … The Lost Recordings. Missing Vinyl, 2010 (MV 025)
 
 
Verschenen in Platenblad, nr. 199, p. 28-29

donderdag 14 november 2013

Platenzaakstickers #121


Sinfonia
68, Champs Elysées
Tél Elysées 53 60
Livres Disques Radio
Paris Londres New-York

Op achterzijde hoes en label, Georges Brassens, 7", Philips  432.067 NE (Frankrijk, 1956)

Soms ontmoeten twee afwijkingen elkaar. Bijgaande sticker is daar het resultaat van. Tijdens het invoeren van een nieuw verworven EP van de heer Brassens in mijn collectie op Discogs bleek op de afbeelding van mijn in te voeren uitgave een sticker te staan. En nog wel op twee plaatsen: een zeldzaamheid!
Een internationale winkel, Sinfonia, met vestigingen op twee continenten en het Europese vasteland en het Verenigd Koninkrijk. Aan de gebruikelijke combinatie platen en radio voegt Sinfonia boeken toe. Zoals te verwachten bestaat de winkel niet meer. In een artikel in het Engelse dagblad The Telegraph van 14 oktober van dit jaar haalt


 
 
Aangezien hier nog geen sprake is van andere artikelen, zou je kunnen concluderen dat ergens in 1956 of 1957 boeken en radio's aan de nering van Sinfonia zijn toegevoegd. In het verslag is nog meer beeld opgenomen, onder andere van een pamflet waarop staat dat de winkel in 1928 begonnen is.
 



maandag 11 november 2013

Platenzaakstickers #120


Vaalburg
Huishoudelijke artikelen
Speelgoed
Drogisterij
Tel. 52216
Castricum

Op achterzijde hoes, Rainman, LP, Rainman, Negram NQ 20.038 (Nederland, 1971)

Uit de collectie van Jeroen van de Beek, deze sticker van de winkel van Vaalburg met een gevarieerd aanbod. Niet eerder kwam ik de combinatie huishoudelijke artikelen, speelgoed en drogisterij tegen. In mijn beleving zouden de platen op alle drie de afdelingen kunnen staan! Rainman was het soloproject van Q65-gitarist Frank Nuyens. Dat wetende, lijkt het het meest logisch dat de vinylafdeling aan de drogisterij gelieerd was.
Het familiebedrijf Vaalburg begon in 1957 met een levensmiddelenwinkel, die later uitgebreid werd met huishoudelijke artikelen en campingartikelen, een logische toevoeging in de contreien van Castricum! Later kwamen daar de drogisterij en een (afzonderlijke?) speelgoedwinkel bij. De drogisterijartikelen verdrongen al snel de andere artikelen (zou dat ook iets over Castricum zeggen?). Bleven over de drogisterij en de speelgoedwinkel, waarvan de drogisterij in januari 2008 de deuren sloot, de speelgoedwinkel ging nog even door. Zo berichtte De Castricummer van 3 januari in datzelfde jaar op pagina 8.
Momenteel zit in het oude winkelpand van de drogisterij op Torenstraat 28 kunstgalerie Streetscape.


donderdag 7 november 2013

Platenzaakstickers #119


Muziekhandel
C.A. van Buytene
Binnenwatersloot 16
Delft
Telefoon 23853

Op achterzijde hoes Wally Tax, LP, Love In, Philips XPY 855 038 (Nederland, 1967)

Uit de collectie van Frans Zeem deze sticker uit Delft, de tweede na de sticker van Discover.
'Muziekhandel Van Buytene is een familiebedrijf dat al zeventig jaar garant staat voor deskundigheid in klassieke muziek. Onze zaak ligt aan een fraaie Delftse gracht, op een steenworp afstand van het station. Een ideaal startpunt voor een bezoek aan de sfeervolle oude binnenstad', zo meldt de website van Muziekhandel Van Buytene.
In een nog niet zo ver verleden bevatte het aanbod bij Van Buytene ook populaire muziek getuige het exemplaar van de eerste solo LP van Wally Tax van de Amsterdamse Outsiders dat uit deze winkel komt. De winkel had aanvankelijk ook muziekinstrumenten in het aanbod. Tegenwoordig beperkt Van Buytene zich tot cd's en dvd's en het verhuren en stemmen van vleugels en piano's. Maar het is al heel wat dat de familie Van Buytene het hoofd boven water heeft weten te houden. Dat is bij de meeste zaken die in dit stickerblog aan bod zijn gekomen niet het geval, en dat ook nog op hetzelfde adres!
Een lemma op de Delftse Wikipedia vertelt de geschiedenis van het bedrijf. In het winkelpand was voor Van Buytene er begon een slagerij: 'De troggen en vleeshaken zijn er nog.' De huidige eigenaar, Cor van Buytene, is zoon van de oprichter de muziekwinkel, Cor sr.


maandag 4 november 2013

Platenzaakstickers #118


Van Daalen
Goudsesingel 101
Tel. 136620
Rotterdam

Op achterzijde hoes Charles Aznavour, 7", Le Temps, Barclay 70 704 (Frankrijk, 1964)

De tweede sticker van Van Daalen. Op deze voorganger van sticker 61 is nog sprake van alleen een vestiging in Rotterdam. In 1974 is daar een filiaal in Schiedam aan toegevoegd. Zoals al bij nummer 61 te lezen was, heeft Van Daalen nogal wat rondgezworven in Rotterdam. Dit adres aan de Goudsesingel 101 ontbrak in dat verhaal, al lijkt het logisch dat hier de winkel uit het blog aan het Goudsepleintje bedoeld wordt. Nummer 101 bevindt zich ongeveer op de kruising van de Goudsesingel met de Vondel- en Mariniersweg. Het zal me niet verbazen als dat in de volksmond het Goudsepleintje wordt genoemd.
Gezien het plaatje dat bij sticker 61 is afgebeeld heeft het het er bij Van Daalen alle schijn van dat die de omgekeerde weg bewandeld heeft van de meeste radiozaken. Op de pui is duidelijk te lezen Van Daalen Grammofoonplaten. Dit assortiment heeft hij later waarschijnlijk uitgebreid met audio-apparatuur en televisie, zoals de volgorde op sticker 61 al aangeeft.



donderdag 31 oktober 2013

Platenzaakstickers #117


Muziek Scheepstra
Sinds 1892
Wirdumerdijk 19
Leeuwarden
Telefoon 24503

Op achterzijde hoes, Bobby Solo, 7", Una lacrima sul viso, CBS 2954 (Nederland, 1967)

Naast de winkel die audio-apparatuur en vinyl verkocht was ook de combinatie muziekinstrumenten en vinyl een veel voorkomende. Muziek Scheepstra behoort tot de laatste categorie en gezien het beginjaar van de winkel (1892), zit het er dik in dat de instrumenten er voor het vinyl waren. Tenslotte was Thomas Edison in 1899 nog bezig met wasrollen, terwijl de firma Scheepstra toen al 7 jaar actief was. Het singletje werd in het jaar dat Scheepstra haar 75-jarig jubileum vierde gekocht. De trotse eigenaar was Sierk die in blokletters zijn naam op het hoesje schreef vergezeld van het getal 48, waarbij hij de 8 later verving door een 7. Toch de tel van het aantal singles in zijn collectie even kwijtgeraakt? Of Scheepstra ook haar 100-jarig jubileum nog heeft kunnen vieren, kan ik helaas niet achterhalen.
Scheepstra is de vierde sticker uit Leeuwarden, na twee audio-apparatuurzaken (Radio Vaartjes en Radio Van der Wal) en een platenspeciaalzaak (Van den Akker). De winkel heeft niet altijd op de Wirdumerdijk gezeten, getuige onderstaande foto's van een vorige en latere gebruiker van het winkelpand.



zondag 27 oktober 2013

Platenzaakstickers #116


Radio Modern n.v.
Straatweg 59a
Telefoon 49566

Schiedamseweg 145
Telefoon 52500

Pleinweg 152
Telefoon 77555

Rotterdam

Achterop labelhoes Harry Belafonte with Bob Corman's Orchestra and Chorus, 7", Cocoanut Woman, RCA 47-6885 (Duitsland, 1957)


Radio Modern hanteerde het inmiddels bekende recept van een zaak in audio-apparatuur die ook een assortiment vinyl aanbood om op de aangeschafte pickup te kunnen draaien. Mocht er iets mis gaan met de aangeschafte apparatuur dan stond Radio Modern haar klanten met raad en daad terzijde en verscheen onderstaande volkswagenbus aan de voordeur om het euvel te verhelpen.


In 1964 beschikte het filiaal aan de Pleinweg al over een aantrekkelijke luisterbar waarop het debuut van onder andere The Kinks beluisterd kon worden (vooraan in de middelste bak te herkennen). Om het beluisteren te veraangenamen kon de luisteren een sigaretje opsteken, getuige de asbakjes aan de voorkant van de bar. Het plaatje is afkomstig van het mooie beeldblog met winkelinterieurs van/over (?) Dureco. De foto van de playboy op de motorkap van een kever is op meerdere foto's toegevoegd (grapje van de samensteller?). En dan te bedenken dat al die platenzaken ook een eigen sticker hadden!


Begin jaren negentig fuseerde Radio Modern met concurrenten Radio Jacobs, Guco, Elektrorama en Valkenburg tot Modern Electronics, dat op zijn beurt na het millennium samenging met It's Electronics. De naam Modern bleef nog wel verbonden aan de internetwinkel van het bedrijf. Dat is vooralsnog het enige dat er van It's over is gebleven.

woensdag 16 oktober 2013

Platenzaakstickers #115


't Gouden Gramofoon Huis
Goudsbloemlaan 142 - Den Haag
Telefoon 392594 - Giro 645000

Op achterzijde hoes The Ink Spots, 7", Charlie Fugua's Ink Spots in Hi-Fi Part 1, Verve EPV-5206 (Nederland, 1960?)

't Gouden Gramofoon Huis heeft er meer werk van gemaakt dan de meeste platenzaken die tot nu toe in dit blog aan bod zijn gekomen. Er is duidelijk geprobeerd de naam van de winkel in beeld te verwerken. Alleen het goud ontbreekt nog, maar huis en plaat zijn duidelijk in beeld. Zou er een verband zijn tussen het Gouden in de naam van de winkel en die van de laan waar de winkel gevestigd is: Goudsbloemstraat. In ieder geval is er weer eentje toegevoegd die zich specialiseerde in zwarte plakken en niet aan randprogrammering, zoals audio-apparatuur of zelfs wit- en bruingoed, deed. GGH had zelfs een eigen verzegelplakkertje. Er zijn zaken die zich daar al tevreden mee zouden stellen als officiële platenzaaksticker!


Volgens een compleet overzicht van platenzaken in Den Haag op internet was t GGH actief van de jaren 50 tot en met de jaren 70. Tot nu toe komen er, inclusief 't GGH, 6 Haagse zaken uit de lijst in mijn blog voor, dat biedt in ieder geval toekomstperspectieven voor het Platenzaakstickerblog.

De afkorting GGH wordt in Den Haag ook nog gebruikt door supporters van de lokale profvoetbalclub ADO Den Haag. Het staat dan voor Groen Geel Hart. Het is maar dat u het weet.


zaterdag 12 oktober 2013

Platenzaakstickers #114


Actor
Télévision - Radio - Disques
App. ménagers.
électr. - gaz
Tél. 323834
100, Rue Cathédrale
Liège

Op achterzijde hoes Claude Luter, 7", Charleston - vol. 11, Disques Vogue EPL 7487 (Frankrijk, 1958)

De zesde sticker uit België is van elektronicawinkel Actor in Luik. Op originele wijze is de A verwerkt in een ouderwetse lamp, zoals die ten tijde van de sticker in gebruik was. Vinyl nam, gezien de rangorde van de vermelding op de sticker, een gelijke eerste plaats in met tv en radio. Verder verkocht Actor huishoudelijke apparaten, werkend op elektriciteit of gas.



maandag 7 oktober 2013

Platenzaakstickers #113


Hans de Ligt Discobar
Sterrenhof 2 - Tel. 14280 - Spijkenisse
Plateau 17 - Tel. 13554 - Spijkenisse

Op achterzijde hoes Thembi, 7", Take me back to the old Transvaal, CNR 144 564 (Nederland 1977)

'Namens discoteam "4 S" gefeliciteerd' zo is er op de achterkant te lezen. Drie van de S-en hebben het singletje van hun naam voorzien waarvan DJ Sjaak het duidelijkst kon schrijven, DJ Nob een goede tweede was en Bun 15 is wat ik van de derde naam kan maken. De vierde S was na zijn verjaardag de trotse bezitter van dit singletje, dat hij vast en zeker bij zijn eerste optreden na zijn verjaardag heeft gedraaid. Geen van de vier S-en heeft het tot een belangrijk exportartikel geschopt, daar topten ze te vroeg voor.

Een eerdere sticker van Hans de Ligt discobar was nummer 105. In de tussenliggende jaren heeft Hans niet stilgezeten aan zijn bar maar zijn activiteiten uitgebreid binnen Spijkenisse. Het herkenbare logo is gebleven. Maar Hans de Ligt discobar is niet meer. Op Plateau 17 zit momenteel Chakri Dames- en Herenkapper. Sterrenhof 2 is samengetrokken met nummer 4 en herbergt een Kruidvatfiliaal.


Een ansichtkaart van Winkelcentrum Sterrenhof uit de jaren 70/80
 
 
 
Ze hielden wel van ansichtkaarten in Spijkenisse, dus ook maar eentje met winkelcentrum 't Plateau (linksboven)


vrijdag 4 oktober 2013

Platenzaakstickers #112


Fa. Hekman
Telef. 05970-3184
Winschoten

Op voorzijde beschermhoes Jim Capaldi, 7", Going down slow all the way, Island 13 609 AT (Duitsland, 1972)

Een schuin afgesneden goudkleurig stukje tape voor de verandering niet op de single zelf maar op het plastic beschermhoesje geplakt. De firma Hekman is nog steeds actief op muziekgebied, zo wijst de website uit. Of dat in 1972 ook al aan de Torenstraat 34 was, geeft de sticker niet aan. Volgens de telefoongids verkoopt Hekman ook instrumenten en bladmuziek. Na sticker 84 van Muziekhuis Adams de tweede uit Winschoten. De muziekwinkels in Winschoten hebben een lange adem, want ook Adams bestaat nog steeds, of is het gewoon een muzikale stad? Beide singles komen uit de collectie van B. Kruize waarvan ik ooit een deel heb gekregen. Het zou anders ook wel erg toevallig zijn als er twee stickers uit Winschoten bij zitten, waarvan de een op een single van Dave Mason en de ander op een single van Jim Capaldi. Prijzen zijn er met deze quizvraag naar de connectie niet te winnen, een beetje muziekkenner weet die en anders is er altijd nog google.


Een plaatje van de huidige winkel

TOEVOEGING 3 OKTOBER 2016

Bert Jalink kocht als geboren Winschoter zijn eerste singletjes bij  Hekman en stuurde me een artikel van Wiebe Klijnstra over het familiebedrijf. Daaruit valt de volgende beknopte geschiedenis van de winkel te destilleren.

Op 10 mei 1925 opende Eltjo Hekman zijn muziekwinkel op de Vissersdijk 7a. Naast bladmuziek verkoopt hij piano's, orgels en andere muziekinstrumenten. Ook 78 toeren platen behoren tot het assortiment. De twee kamers aan de straatzijde waren de toonzaal van de winkel, het gezin moest het met de achterkamer doen. In 1932 verhuizen winkel en gezin naar de Langestraat 54. De firma weet de crisisjaren te overleven door zich ook op feestartikelen te gaan richten. Net voor de oorlog, in 1939, verhuist Hekman naar Torenstraat 34. Na de Tweede Wereldoorlog doet de familie goede zaken met de combinatie muziek en feestartikelen. Het 25-jarig jubileum in 1950 is de aanleiding om de winkel een modern aanzien te geven. In 1956 neemt zoon Jelte de muziekwinkel van zijn vader over. Pa blijft zich wel met de feestartikelen en het uitgeven van toneelstukken bezig houden.

Advertentie ter gelegenheid van het dertigjarig bestaan van Hekman's Muziekhandel

Begin jaren zestig laat Jelte Hekman de winkel wederom grondig verbouwen om aan de nieuwe eisen van winkelend Winschoten tegemoet te komen. Na de verbouwing, die een half jaar duurt, beschikt Hekman over een stereoplatenbar. Het verbouwen zit de familie Hekman schijnbaar in het bloed, want in 1967 wordt de winkel wederom aangepast en wordt de klassieke muziekafdeling van de populaire gescheiden. Jelte doet de winkel in 1981 op zijn beurt over aan dochter Trees. Vader Jelte neemt de taken van zijn vader over, de familietraditie getrouw. In diezelfde traditie past Trees de winkel aan aan de komst van de compact disc en de videoband. Om aan de enorme vraag naar videobanden te voldoen wordt in 1983 het buurpand bij de winkel getrokken en opent Trees een filiaal in Delfzijl. Het mooiste is echter tot het laatst bewaard in het artikel: ze verkopen nog steeds vinyl, daar zijn ze nooit mee gestopt! Vorig jaar werd het negentigjarig jubileum gevierd. Mijn voorgevoel vertelt me dat er weer een verbouwing op stapel staat, wellicht een uitbreiding van de vinylafdeling.

De complete versie van dit verhaal is na te slaan in Oud Winschoten, halfjaarlijks tijdschrift over de geschiedenis van Winschoten, jrg. 15 (2013), nr. 30.

 

TOEVOEGING 7 APRIL 2021

 


Op label, The Vienna Broadcasting Orchestra, 7", The Blue Danube, Philips 341 076 PF (Nederland, 1958)

Een variant van de eerste sticker. Eveneens een plakbandsticker maar nu recht afgescheurd aan beide zijden en met rode belettering.