1. T.C. Matic: T.C. Matic
2. Gun Club: Fire of Love
3. Siouxsie and the Banshees: Juju
4. Black Uhuru: Red
5. Rolling Stones: Tattoo You
6. Birthday Party: Prayers on Fire
7. Sapho: Le Paris Stupide
8. Marvin Gaye: In our Lifetime
9. The Cramps: Psychedelic Jungle
10. Van Halen: Fair Warning
Viva Arno … Viva Rudi en Serge … Viva Jean en Ferre … Viva T.C. Matic. Zonder enige twijfel is het debuut van T.C. Matic mijn nummer 1 voor 1981, met als absolute prijsnummer Viva Boema (patatten met saucijzen). De enige echte Europese rockband met aan het hoofd de Europese Elvis. Arno husselt Vlaams, Engels en Frans door elkaar, en toch komt het als een logisch geheel over. Van het eerste tot het laatste nummer zijn de heupen niet in bedwang te houden. Jean Marie Aerts knijpt zijn gitaar tot jankens toe. Voor het eerst is de onvervalste Vlaamse Godverdomme in de groeven vastgelegd. Er zullen er nog meerdere volgen. Een nieuw geluid dat na 30 jaar nog zonder enige moeite overeind staat. O La La La O La La La O La La La, C’est magnifique! En dan ook nog een extra 12” met 4 nummers er bij. Het kan niet op.
Op 2 een ander debuut, dat van de Gun Club. Jeffrey Lee Pierce en consorten kleden de blues tot op het bot uit van Sex Beat tot en met Goodbye Johnny. En passant verklaart hij de liefde aan Poison Ivy, gitariste van The Cramps. Op Kaleidoscope zat het er in 1980 al aan te komen, maar op Juju valt alles op z’n plaats. Beter zal het voor Siouxsie and the Banshees niet meer worden. John McGeoch is definitief ingelijfd. Bezwerend, duister en onderhuidse spanning. Het vinyl gaat er haast van borrelen. Black Uhuru neemt het reggaestokje van de in mei 1981 overleden Bob Marley over. Ze deden de voorgaande jaren al van zich spreken, maar bevestigen met Red hun reputatie. Op basis van de stuwende, strak swingende Sly en Robbie bouwen Michael Rose, Puma en Duckie Simpson een eeuwig zomerse plaat.
Tussen al dat nieuwe grut weten oudgedienden Jagger en Richards, samen met Wood, Watts en Wyman (en Mick Taylor, zonder dat hij daar van op de hoogte was) nog een plaatsje te veroveren. Echt nieuw is de plaat niet, maar de Stones bewijzen er mee nog steeds niet afgeschreven te zijn. Een welkom oprisping. In het verlengde van de Gun Club gaat de Birthday Party de bestaande muziekgeschiedenis met het fileermes te lijf. Op het kale bot creëren de Aussies onder leiding van Nick Cave een geheel eigen stijl, waarbij vooral de blazers verrassend op hun plaats vallen. Een heel eigen geluid heeft ook de Frans-Marokkaanse Sapho, die haar muzikale wortels op erg originele wijze met elkaar vermengd. Verrassend is In our Lifetime van Marvin Gaye niet echt, maar daarom niet minder goed. Waar Bobby Womack op The Poet soms gevaarlijk dicht naar de disco toe schuurt, houdt Gaye het bij het vertrouwde zwoele funkwerk, een bijzonder aangename verrassing die al langer in de platenkast stond, maar dankzij het samenstellen van deze top 10 pas de verdiende aandacht kreeg.
Dat The Cramps er in zouden komen stond ook al op voorhand vast. Zij voltooien de drie-eenheid met Gun Club en Birthday Party, waarbij gitarist Kid Congo Powers de verbindende persoon is. De hekkensluiter is Van Halen die eindelijk een waardige opvolger voor hun debuut maken. David Lee kreunt en gilt er weer heerlijk op los, met als hoogtepunten Unchained en Is this Love?
Op LP gebied al met al nog een goed jaar, 1981. Al was het minder dringen voor een plaatsje in de top 10 dan voorgaande jaren. Neil Young is een nieuw zijpad ingeslagen en het zal even duren voor hij de weg weer terug gevonden heeft. Een paar oudgedienden weet zich evenwel nog staande te houden, maar een nieuwe lichting rammelt al hard aan de poorten. In de hitparade is het armoe troef met Stars on 45, Vienna, In the Air Tonight en als absolute laagtepunt How about us. Viva Boema! Godverdomme! La Merde!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten